Mei 2007MelleDaar was die dan, die ene gevreesde dag dat iets zou mankeren aan een van mijn paarden. En ook nog wel het paard waarvan ik het niet had verwacht. Haar naam is Melle en ze is een toen 2 jaar oude merrie met een supereigenwijs karakter maar een hart van goud. In het voorjaar van 2006 merkte ik dat de stapwijze van Melle op harde ondergrond aan het veranderen was. Ze rende zowat naar de wei en de stal en leek een beetje stijf te bewegen. Achteraf weet ik waarom maar toen nog niet. Nadat de dierenarts was gekomen kwam de gevreesde uitslag: Melle was subklinisch hoefbevangen! Dit wil zeggen dat ergens in Melle haar lichaam iets niet goed functioneerde en dat dit zich had geuit in hoefbevangenheid. Hoefbevangenheid is een ontsteking van de hoornplaatjes (laminae) tussen de hoef en het hoefbeen. Deze ontsteking kan zover door gaan dat het hoefbeen gaat kantelen en zelf de zool gaat perforeren. De oorzaken zijn divers maar de belangrijkste oorzaak is een overvloedige opname van suikers (fructaan) in voedselrijk gras waardoor endotoxinen worden afgegeven die een samentrekking veroorzaken van de bloedvaten. Hierdoor stagneert de zuurstofrijke toevoer van bloed naar de hoeven. En dan begint dus de pijn en ellende. Mijn eerste dierenarts schreef Melle diverse medicijnen voor, een ontstekingsremmer en een pijnstiller. Daarnaast een middel om de bloedvaten te verwijden en een streng dieet. Geen krachtvoer meer alleen maar oud hooi en zoveel mogelijk kale weide met natte bodem. Daarnaast moest ik contact opnemen met mijn hoefsmid om te kijken of we niet een open teen ijzer onder haar voorhoeven konden plaatsen. Dit om de pezen te ontlasten van de druk op de achterkant van de benen.
Na enkele dagen was er nog geen verbetering en kwam de arts terug met nog meer medicijnen. Niets leek te helpen, erger nog het leek wel slechter te worden. Melle kan niet meer lopen, ze stond om de paar centimeter stil en keek je dan ontzettend treurig aan. Een martelgang was de weg naar het stukje wei waar ze moest staan. Of beter gezegd liggen want om haar voeten te ontlasten ging ze de gehele tijd liggen. Gezien het feit dat er naast onze weides een wandelpad lag moest ik de gehele dag de situatie uitleggen tegen diverse wandelaars. Iedereen had goedbedoelde adviezen maar niemand een oplossing. Omdat ik graag wilde weten of Melle misschien een hoefkanteling had kwam er een andere dierenarts met een digitaal fotoapparaat en mijn nachtmerrie was compleet. Zelfs na al het koelen, het afspuiten van de hoeven, het geven van de medicijnen ( dit was een ramp omdat Melle niet wilde eten) en de verplichte beweging, was de ontsteking niet geremd maar doorgegaan waardoor Melle aan beide hoeven een hoefkanteling had. Links nog niet ernstig maar rechts wel. Ik werd op slag zo misselijk en verdrietig tegelijk dat ik zowat in elkaar stortte. Direct na dit bericht kreeg ik van de dierenarts een middel om de bloedvaten te verwijden en het bloed te verdunnen. En natuurlijk nog meer pijnstillers en ontstekingsremmers. Dit moest ik zeker drie weken volhouden en dan moest er toch duidelijke verbetering zijn. Of niet en dat was het afgelopen met Melle. Drie maal daags gaf ik Melle haar medicijnen en elke keer keek ze me zo vreemd aan. Ze had zo'n pijn aan haar voeten en door de verkeerde stand had ze ook ontzettende pijn gekregen in haar spieren en lijf. Wat ik ook probeerde niets hielp. Er kwam elke dag iemand Melle behandelen voor de spierpijn en haar spierspanning maar ook dit leek niet echt te helpen. 's Nachts hoorde ik Melle kreunen van de pijn in haar box en dan stapte ik weer uit bed en zocht op het internet naar oplossingen. Nadat ik dit weer een tijd had volgehouden kwam de derde en laatste dokter bij Melle. Er werden weer foto’s gemaakt en ’s avonds kwam het bericht. Er moest een ijzertje geplaatst worden onder haar voeten om de pezen te ontlasten en ik moest nog meer medicijnen geven. Maar zelfs als ik dit alles bleef doen dan was de kans dat Melle ooit een volwaardig leven had als paard erg onzeker. Die nacht heb ik weer gepiekerd en gedacht maar mijn beslissing stond wel al vast. Als Melle nooit meer vrij kon lopen en rennen dan was het waarschijnlijk beter dat ik haar liet inslapen want Melle raakte langzaam uitgeput en wij ook. Dit proces duurde nu al ongeveer 6-8 weken. Na een lang gesprek met de dierenarts en de hoefsmeden werd besloten het paard te helpen door een omgekeerd ijzertje te plaatsen onder haar hoeven. De arts en de hoefsmid vonden beide dat ik dit ook nog maar moest proberen want ja afmaken kon nog altijd. Dus ook dit probeerde ik.
Nadat de hoefijzertjes waren geplaatst ( met veel pijn en geweld) leek het beter te gaan maar ergens knaagde een gevoel bij mij van binnen. Iets klopte niet. Melle was hoefbevangen, ze had gekantelde hoefbeentjes maar er leek nog steeds iets anders aan de hand maar ik wist niet was. Na 5 dagen ijzertjes en een redelijk gelukkige Melle ging het weer fout. Ik kwam 's morgens naar beneden en vond Melle zwetend in haar stal. Ze lag helemaal verkrampt en bezweet op de grond. Paniek. Eerste gedacht: zoolperforatie, dit was het dan. In paniek belde ik de smid en de dierenarts en beide kwamen direct. Melle bleek een hoefzweer te hebben. Nu moest dit weer behandeld worden.
Via een vriend heb een foto van Melle doorgestuurd naar Martha en met spanning heb ik gewacht op mijn vragen, Wat is er met Melle aan de hand, kan Melle blijven leven en heeft ze dan ook nog een dierwaardig bestaan?
Na een aantal dagen ( 6 juli 2006) kwam er een bericht dat mij helemaal ontroerde. Martha had contact gelegd met Melle en haar gevraagd wat er met haar aan de hand was.
Melle verteld Martha dat het wel redelijk goed met haar gaat. Ze wil alleen vrij kunnen lopen zoals jonge dieren dit behoren te doen. Martha vraagt Melle of ze weet wat haar mankeert? Melle zegt dat ze het allemaal zo niet wil en dat het allemaal een beetje pijn doet en dat dit eigenlijk al altijd zo geweest is. Martha vraagt; vanaf de geboorte? Nee zegt Melle altijd vanaf ik weet.
Algemeen komen de volgende punten naar voren uit de rest van Melle's verhaal: Haar lichaamcellen hebben nooit geleerd om gezond te zijn omdat in de laatste fase van haar dracht/geboorte iets fout is gegaan. Daardoor is haar lichaam niet gezond. Haar cellen moeten dus leren hoe ze oorspronkelijk horen te zijn en wat ze eigenlijk behoren te doen. Melle moest gereinigd worden en gesteund en daarnaast heeft ze de hulp van een natuurlijk genezer, Inge, nodig om haar lichaam te reinigen en haar cellen te herstellen. Nou dit was een heel emotioneel en indrukwekkend verhaal. En zo mooi hoe zielig het ook was, maar praten met mijn eigen Melle. Weten dat dat onderbuik gevoel er niet voor niets zat. Na dit eerste gesprek volgde een gesprek met Inge de natuurgeneeskundige therapeute. Er werden diverse problemen gevonden die weer te herstellen waren met het geven van syntheses. Maar of Melle zou opknappen en weer de verbeterde oude zou worden dat zou alleen maar de tijd laten weten. Toevallig kwamen Inge en Martha 15 juli 2006 naar het zuiden en dan zouden ze ook, indien ik dit wilde, naar Melle komen kijken. Nou dit aanbod heb ik met beide handen aangegrepen en met smacht heb ik nog 9 dagen moeten wachten. Maar ik had er een goed gevoel bij. Ik ben direct gestopt met het geven van de reguliere medicijnen en heb vol spanning afgewacht. Op 15 juli 2006 kwamen Inge en Martha en ze schrokken zich de pletter. Ze konden niet geloven dat dit een twee jarige merrie was. Wat een hoopje ellende. Martha maakte direct contact met Melle en Inge controleerde in de tussentijd de stal. Ze zocht naar aanleidingen voor de tekenen van vervuiling. En ze vond een koperen waterleiding. Melle mocht niet meer uit de waterbak drinken maar moest gewoon uit een plastic emmer drinken. Nou dat was simpel opgelost. Daarnaast moest Melle geen krachtvoer meer en alleen nog maar hooi en zoveel mogelijk beweging.
Na de sessie van Martha hebben we met zijn drieën rondt de tafel gezeten en een plan opgesteld. Melle zou gaan beginnen met een endotox en een ontgiftiger. Om haar lichaam te reinigen en daarna volgde de rest van de synthese voor de specifieke belastingen zoals erfelijkheid, bacterie, re-existentie, celherprogrammering en celkoppeling. Misschien klopt de volgorde niet geheel maar in ieder geval was ik ongeveer 13 weken tot 15 weken verder voordat ik een idee van de afloop had.
Maar ik had te hard gejuicht. Op een morgen lag Melle weer in de stal en na beraad met Martha en Inge bleek dat Melle een zenuwpijn had aan de hoeven. Dus kwam er eerst een ander synthese aan te pas om dit op te lossen. En ondertussen had ik besloten de hoefijzertjes te laten verwijderen want dit zette geen zoden aan de dijk. Weer surfde ik het internet af, en zie daar een oplossing voor de pijnlijke voeten. Een goede natuurlijke manier van bekappen. Na overleg met Martha en Inge heb ik een dierenarts/natuurlijk hoevekapper laten komen die samen met mijn eigen reguliere smeden hebben overlegt. En de beslissing viel dat we nog een keer zouden gaan proberen om Melle weer te laten lopen. Nu lag ze de gehele dag ongeveer op de grond in de wei. Ondertussen had ik Melle gezelschap gegeven van haar moeder en haar grote vriend Davidoff. De weide was geheel kaal en ze kregen alle hooi. Dit sociale contact leek Melle goed te doen maar ze week niet meer van de zijde van haar vriend Davidoff. En als ze niet meer kon lopen dan stond haar vriend rustig naast haar te wachten totdat ze weer overeind kwam en dan liepen ze samen een eindje verder, waar het geheel zich weer herhaalde. Na het zoveelste gesprek met Martha en Inge werd mijn beslissing toch duidelijker. Hoe erg het ook was voor Melle, ik moest Melle laten inslapen. Ik was er kapot van maar Melle was ongeveer honderd kilo afgevallen en doodmoe. Net zoals ons. Elke stap voorwaarts gaf direct twee stappen terug. Ik heb gehuild, geschreeuwd en daarna een beslissing genomen op vrijdag 25 augustus 2006 zou ik Melle laten inslapen want het ging niet meer. Ik wilde niet dat Melle nog een dag langer zo'n pijn had en niets leek te helpen.
Deze beslissing heb ik gemaakt op dinsdag 22 augustus 2006 en diezelf avond en nacht stond ik in de stal met Melle's maatje en trouwe vriend Davidoff. Koliek!! Na alle ellende kreeg onze grote vriend koliek. Dierenartsen werden gebeld en er volgde twee verschrikkelijke dagen. Davidoff ging samen met Melle de wei op om vervolgens met zijn twee urenlang naast elkaar te staan of met het hoofd op elkaars rug of billen. Donderdag 24 augustus 2006 haalde ik de paarden binnen Melle hinnikte naar Davidoff. Hij leek rustig maar zou gauw hij in de stal was begon het koliekverhaal weer op te spelen. Ik ben in zijn stal gaan zitten met zijn hoofd in mijn schoot en heb daar minutenlang gezeten en met hem gepraat. Ik heb hem gesmeekt om op te staan en soms leek dit te lukken. Maar op een gegeven moment was het op. Het lukte hem niet meer. Met zijn hooft in mijn schoot en de rest van zijn 8 vrienden om hem heen is Davidoff rustig ingeslapen.
En hoe wonderbaarlijk het ook klinkt vanaf die dag ging het met Melle als maar beter. Een maand na de dood van Davidoff ben ik begonnen met Melle in de stapmolen te laten lopen op haar hoefschoenen. En dit lukte. En elke dag ging ze vooruit. Elke dag gingen we met zijn tweeën lekker een stukje lopen op de verharde weg zodat ze lange stukken leerde te lopen en zo konden we tevens alvast wat buiten lopen. Het is nu mei 2007 en tot mijn grote geluk kan ik melden dat Melle nooit meer ziek is geweest. En dat ze nooit meer een terugval heeft gehad. Des al niet te min zal ze altijd een probleem blijven houden met haar hoeven. Maar tegen elke verwachting in loopt,draaft en galoppeert ze helemaal gezond. Ze loopt niet onregelmatig of kreupel. En voor mensen die het niet weten is Melle een gewoon lekker eigenwijs paard van 3 jaar oud. Haar hoefbeentjes zijn gegroeid naar de stand van haar hoeven ( ongeveer 8 maanden geduurd) en niemand zal ooit kunnen zien wat ze heeft meegemaakt. Ze staat elke dag ongeveer 1.5 uur in de stapmolen en daarna gaat de wei op met haar vrienden. Haar eetpatroon is dramatisch veranderd en ze is zeker niet te dik. Haar lever en nieren werken weer naar behoren en haar levenslust is perfect. En dit alles dank zij de hulp van twee dames uit het noorden. En mijn conclusie kan dan ook niet anders zijn dan deze. Je mag best af en toe rusten als je het niet weet maar je mag nooit opgeven. Bedankt lieve Martha en Inge Liefs Melle en Bernice |
|
|
|