Max

Max was een hondje dat in de nadagen van zijn leven was: hij liep moeilijk, z'n tandjes vielen uit, hij zag niet meer zo goed en was af en toe helemaal de weg kwijt. Mensen in de omgeving vonden het maar niets dat zijn vrouwtje hem nog niet had laten inslapen. Vonden het zielig om dat hondje zo te zien.

Zijn vrouwtje had echter het gevoel dat het nog niet zijn tijd was en vroeg mij contact te maken met Max.

Max was een lekker volks typje, hield van gezelligheid, er fijn overal bij zijn. Vanwege zijn dementie was hij niet altijd even helder, wat het contact ook wat moeilijker maakte, maar Max was nog niet toe aan een 'helpende hand'. Praktisch als hij was, had hij overal een oplossing voor: als hij toch even te moe was om nog verder te lopen, dan kon het vrouwtje hem toch zeker gewoon dragen. Zo zwaar was hij toch niet!!

En gelijk had hij. We spraken af dat hij het zijn vrouwtje zou laten weten als hij eraan toe was over te gaan.

Drie weken later kreeg ik een telefoontje van zijn vrouwtje dat ze hem had in laten slapen. Ze was blij dat ze hem zonder enig schuldgevoel die drie weken nog had kunnen laten beleven en dat ze het had geweten toen hij aangaf dat het zover was. Dat ze daarop had mogen vertrouwen. Bedroefd, maar blij, dat ze hem op zijn tijd had mogen laten gaan.

<-- Vorige     Volgende -->